Yalnızlık

Yalnızlık; kişinin yaşadığı çevresiyle ilişkisinin kesilmesi, yakınında iç âlemini paylaşacak kişi veya kişileri bulamaması, kalabalıklar içerisinde dahi kendini yabancı hissetmesiyle oluşan sosyal yalnızlıktan tutun da, kendi iç âleminde beklentilerine cevap bulamadığı zaman ortaya çıkan duygusal yalnızlık veya dışarıdan normal görülüp, fakat içerisinde hüzün ve üzüntüleri barındırma halidir. Yalnızlık kısa süreli olduğunda uyum sürecine pozitif katkı sağlar, kronik hale geldiğinde insan sağlığına zarar vermeye başlar. Bu yüzden iki yüzü keskin kılıca benzer. Önünde sonunda yalnızlaşacak insan, birilerini kaybedecek, hayatından birileri çıkacak. Yeni insanlar tanıdıkça çoğu zaman gelen gideni aratacak. Geçmişe özlem giderek büyüyecek içinde. Günbegün daha da yalnızlaştığının farkına varacak. İçinde büyüdükçe yalnızlığın küçülür evren, evren küçüldükçe küçülür çevren. Bu sarmal devam ettikçe yalnızlaştıkça yalnızlaşır insan. Yalnızlığı oluşturan en temel sorun yabacılaşmadır. Yabancılaşma insanın dünyaya bakışını mekanikleştirmektedir. İnsanın kendisi, kendi duyguları elinden kayıp gitmektedir. Belki de bireyin yaşamı kendi inisiyatifinde değildir. İnsan yalnız olarak hayatı tek başına idame ettirecek bir varlık değildir. Günümüz toplumunda sosyal bağların zayıflaması, hızlı değişimler ve sosyokültürel çevreden kopmalar yalnızlık hissinin giderek artması tetikliyor. Yalnızlık hissi bireyselleşmenin en büyük etkisidir. Bireyselleşme etkin olmaya başladıkça birey kendi dünyasında hapsolmaya başlar. Halbuki yaşamak bireyin yalnız halinde bile toplumsal bir eylemdir. Yalnızlık bazen de kişinin çevresinde insan olmaması değil, önemsediği şeyleri başkalarına ulaştıramaması haleti ruhiyesidir. Kendimizi yalnız hissettiğimizde yediğimiz, içtiğimiz, soluduğumuz her şey farklı bir -bizin- parçasıdır. Kalabalıkların içinde tek başına yaşayan insan yalnızlık hissine kapılabilir, kendi duygularına karşı giderek de sığlaşabilir. Bu şartlarda insan sevinciyle öfkesini ayırt edemez durumuna gelir ve sonuç olarak her türlü psikolojik ve psikosomatik soruna zemin hazırlamış olur. Yalnızlıktan kurtula bilmek için olaylara bakış ve yorumlama paradigmalarını değiştirip, olumsuzdan olumluya çevirerek, olayların olumlu yönlerini görmeye odaklanmaktır. Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen yaşamdan keyif alır ve olumlu düşünen hayata olumlu bakar düşüncesini şiar edinmek, insan hayatı için yaşamı kolaylaştırma anlamında son derce önemlidir. Mevcut kullanılan iletişim araçları sayesinde mesafelerin kısaldığı ve herkesin herkese bir şekle ulaşabileceği zamanı yaşamamıza rağmen, insanların bir o kadar da yalnızlaştığı ve kendi dünyalarına çekildiği zamanı yaşıyoruz. Genellikle işyerimizde kısır iletişim ortamında geçen hayat, gece ise televizyon karşısında duyguların ifade edilemediği bir ortamda hayat akıp gidiyor. Hülasa; yalnızlık, insan fıtratına aykırıdır. Mevlana’nın dediği gibi yalnızlık Allaha mahsustur “ Her canlı bir eş arar, taşın kalbi yoksa da onu da yosun sarar.” Zira insan sosyal bir varlıktır. İstenç veya mecburiyet karşısında yaşanan yalnızlıklar istisnaidir. İnsanlarla iç içe olmak, paylaşmak, gönül birliği kurmak, hemdert olmak, sevmek, sevilmek ve yardımlaşmak beklentileri bir erdem değil insanlık vazifemizdir. Unutmayalım ki hayata anlam kazandıran ve farklılaştıran değerlerimizi paylaştıkça daha mutlu ve daha huzurlu oluruz. Yalnız kendimizin yaşamaya ve mutlu olmaya hakkı varmış gibi davranamayız. Bu şartlarda gelecek, duvarlar arasında başka canlıyla iletişim kuramayan insanları getiriyor. Nasıl üretildiğinden, nasıl çalıştığından bihaber olduğumuz teknolojik aletlerin önünde sanal hayatlar üreterek gerçeğini de yok ediyoruz. Gerçek dünya ile bağları koparıp, sanal olana adım atıyoruz. Yalnızlığın ve yok olmanın son durağı büyük dünyanın içerisindeki küçük ekranlarımızdır. Yalnızlık kaçınılmaz bir hal almadan ekranlarımızı kapatıp birbirimizin yüzüne bakmalıyız.