Kıyamet

Kıyamet günü ikinci sura üfürülüp kabirlerinden kalkan her insanın yanına ameli gelir ve: “Kalk ve mahser meydanına ilerle” der. Herkesin güzel ameli binek olarak önüne gelir. Her birinin önünde ve sag tarafında imanının kuvvetine göre kandil, yıldız, ay, günes gibi parlayan bir nur vardır. Sol taraflarında nur olmaz, bilakis içinde kâfirlerin ve münafıkların bulundugu siddetli zulmet, karanlık vardır. Mümin kendisine verilen nurdan ve onunla yolunu bulabildiginden dolayı Allâhü Teâlâ'ya hamd eder. Ýnsanlardan bazıları da kosarak mahser meydanına gelirler. Resulullah (s.a.v.) Efendimize: “İnsanlar mahser meydanına nasıl gelirler?” diye sordular: “Ýki kisi bir deve üzerinde, bes kisi diger deve üzerinde, on kisi bir diger deve üzerinde oldukları halde” buyurdular. Yani insanlardan bir topluluk nasıl ortak bir binek bulup onunla yol alırlarsa, kıyamet gününde de müsterek isledikleri hayırlı amelleri için Allâhü Teâlâ bir deve yaratır, üzerine binerler. Öyle ise sen öyle bir amel isle ki kıyamet gününde senin ortaksız bir binegin olsun. (Ruhul-Beyan) Geçmis ümmetlerden bir adama babasından hayli mal miras kalır. O mal ile bir bostan satın alıp onu fakirlere vakfeder ve: “Bu benim Allah katındaki bostanımdır” der. Sonra birçok köle ve cariyeler satın alıp azat eder ve: “Bunlar da Allah katında benim hizmetçilerim olurlar” der. Bir gün düse kalka yolda ilerleyen bir a’mâ görür. Ona, bir binek satın alıp bagıslar ve: “Bu da Allah katında benim binegimdir” der. Resulullah Efendimiz (s.a.v.) bu adam hakkında buyurdular ki: “Nefsim kudretinde olan Allah'a yemin ederim ki ben onu görüyor gibiyim; o binek, yuları ve egeriyle o hayır sahibine getirildi, ona binmis mahser meydanına gidiyor.”