KABULLENMEK

 

Dısımızda gelisen ve istemedigimiz olaylar, gerçekler

karsımıza çıktıgında zorlanırız, kabullenemeyiz. Çaresiz,

kaygılı, tedirgin bir ruh haline gireriz. Kabullenmek

güçtür.

Ýnsan sarsılır ve huzursuz, kaygılı, mutsuz, enerjisi düsük,

çaresiz hatta zavallı bir duruma düsebilir. Sanki çıkmaz bir

sokakta, bir labirentin dolambaçlı yollarındadır. Acı ile

kıvranır ve mantıklı bir yol, bir çözüm bulmak için

çırpınır.

Tek çıkar yol, gerçegi ve onun neden oldugu acıyı

kabullenmektir. Yasamın bizden istedigi budur;

kabullenmek...

Tek çaremiz her olayı, dost ya da düsman her insanı,

kolayı, zoru kabullenmektir. Acıyı ve gerçegi kabullenen

zoru basarır, hayatı dolu dolu yasayabilir.

Gerçekleri kabullenmeyi ögrenen insan gerçekle

yüzleserek, yapabileceklerini dogru bir mantıkla tespit

etmek durumundadır. En saglıklı yaklasım budur. Sabah

uyandıgımızda günün hangi sartları getirecegini,

karsımıza kimlerin çıkacagını bilemeyiz. Gün boyu

karsılastıgımız her insan, her olay, her durumda sanki

herhangi biriyle ilk defa tanıstıgımızda yaptıgımız gibi

gülümseyerek el sıkısabilsek iliskiyi ve gelisebilecek olası

sorunu, daha ilk etapta en az yüzde 50 yumusatmıs, ortama

olumlu enerji yaymıs oluruz.

Gerçegi kabullenmemek, acısı ne olursa olsun

kabullenmemek, güresircesine bogusmak ya da boks

yaparcasına onunla dövüsmek, daha bastan yüzde 50 bize

kaybettirir. Olumsuz enerji, pis kokan bir kıs sisi gibi etrafı

kaplar. Göz gözü görmez. Olana karsı çıkmadan, kimseyi

suçlamadan, çılgınlar gibi sebepler aramadan hikayeler,

genellemeler, itiraflar uydurmadan gerçegi kabul

etmeliyiz.