Güven

Günümüzde “güvenmek” kelimesi agızlara pelesenk olmus durumda. Güven konusuna, güvenilecek kisiler konusuna sınırlamalar getirerek hatta belirli bir kalıp olusturarak bu kalıba “güven” hususunu yerlestirmeye çalısarak, belirli tanımlar yapıyoruz. Yol da yürürken gölgemizden korkar hale gelmisken birilerine güvenmek zor diyeceksiniz belki ama denemek lazım “güvenmek” ne demek bilmek fakat yasamayı istemeden önce yasatmak lazım.. Aslına bakarsanız su meshur sözümüz varya her sıkıstıgımızda kurtarıcımız olan “Bu devirde babana bile güvenmeyeceksin” ne kadar üzücü degil mi? Hayat bizi bu hale getirdi, olayları duyuyoruz, okuyoruz, görüyoruz diyenlerdeniz belki hepimiz. Fakat hayatı ya biz bu hale getirdiysek ne olacak, biz kendi ellerimizle yaptıysak, güvenmeyi insa etmek yerine, kolay olanı seçtiysek! Yahut sunu deneseydik güvenen taraf degil de güvenilen taraf olmayı basarsaydık, bu hale gelir miydik? Korkularımızı evlatlarımıza da islemiyor muyuz? Asla yapmaları, dikkat etleri pesinden sıralamıyor muyuz?.. Kim dönüp diyor ki insanlar sana güvensin evladım bak sunları sunları yaparsan insanlar sana güvenir, sen güvenmemek yerine güvenilen ol, ol da insanlar da güvenmeyi ögrensin.. Çogumuz için “büyük bir zaaf” olan güvenmek olgusu olmadan hep bir yanımız belki de eksik olacak, evet simdi bizlerin belki güvendikleri birileri vardır belki, ama biz hayata böyle sekil vermeye devam edersek bundan 10-20 yıl sonra güvenilen kimse de olmayacak güvenen kimsede. Hayat hep bir eksiklikle sürecek, böyle böyle, bogum bogum devam edecek bu silsile, her geçen zamanda biraz daha büyüyecek.