Dünyanın en fedakâr insanları babalardır.
En son duysalar da…
Sevgilerini sulandırmasalar da…
Gönlünden geçen sevgi coskusunu...
Volkan gibi patlatmayıp,
Nisan yagmuru gibi aheste aheste yagdırsa da
Babalar sevgi ve sefkat kaynagıdır.
Dünyada suların membagı kurusa da
Babalardaki evlat sevgisi azalmaz.
Evladın yası ne olursa olsun.
Babanın gözünde evlat çocuktur.
Kol kanat germek ister.
Yemez yedirir, giymez giydirir.
Her seyi paylasmaktan haz aldıgı
Vermekten mutlu, istemekten huzursuz oldugu
Evlattır…
Evlat, babayı ancak baba olunca anlar.
Babanın her söyledigi ok gibi batar.
Çünkü baba yalan söylemez.
Görür evladın üç adım ilerisindeki çukurları,
Hisseder kötü niyetlilerin pis emellerini,
Kalbi evladı için çarpar.
Kalbinden ve ruhundan konusur.
Evladına gelecek her belanın koruyucu melegi
olmayı arzular.
Ah evlatlar ah…
Babalar yasarken sadece önsüzü anlasılır.
Kayıp edilince elinden büyük bir dag gitmistir.
Bu dag zorluklarda sıgınak,
Mutluluklarda mesut bir gül bahçesi,
Baba varken düsünmez insan isin sonunu…
Çünkü olmazı olduran sadece babadır.
Evladın yerine gözyası döken ana ve babadır.
Baba yoksa denizin ortasındaki garip bir kus gibidir
insan.
Rüzgârın önündeki kuru bir yaprak.
Baba candır, canandır.
Ruhun cilasıdır.
Babalar almadan vermenin diger adıdır.
Baba sever ama gönlünde yasatır.
Babalar bu milletin çilekesleridir.
Bütün hayalleri,hayırlı evlat sayısını artırmaktır.
Baba ailenin günesidir.
Baba yemegin tuzudur.
Baba yoksa her seyin olsa da,
Günesi olmayan dünya gibidir insan.
Babalar sever, sevgi ve saygı bekler.
Babaların kıymeti yasarken bilinmeli.
Gittikten sonra ki yapılan feryat nafile…
Babalar her sartta sever.
Evlat babayı atsa da,
Baba evladı atamaz…
