Ayrılık

İnsana en zor gelen şeylerden biri de sevildiğimiz ve sevdiklerimizden ihtiyari veya gayriihtiyarî ayrılıklarımızdır. Ayrılık özlemdir, hüzündür, yalnızlıktır. Ayrılığı yaşayan insan arkasında bıraktıkların dayanılmaz acısını yüreğinin sonsuzluğuna gark eder, kavuşmanın özlemini de yüreğinin zümrüt tepelerinde tüm sıcaklığıyla hisseder. Çünkü her ayrılık bir kavuşmanın başlangıcıdır. Kavuşmak coşkudur, huzurdur. Ayrılıklar sevdiklerimizden ve alışkanlıklarımızdan kopardığı için ruhumuzda derin boşluklar yaratır. Ve oldukça sarsıcıdır. Bırakınca en sevdiklerini arkanda ya da el sallarken en sevdiğine, yeise düşer ve bir acı düğümlenir boğazına... Allahaısmarladık derken arkanda bıraktıklarına, kavuşma noktasında kucaklaşmanın coşkusu vardır içinde. İlk zamanlar dayanılamaz sandığın ve benliğini kuşatan özlem ve ümitsizlik duygusu zamanla içinde küllenir. Lakin ateşin üzerindeki küller ateşin varlığını sadece kamufle eder, sıcaklığını her daim hissedersin yüreğinde. “Rüzgar ateş için neyse, ayrılık da aşk için odur; küçük bir aşkı söndürür, büyük bir aşkı daha da güçlendirir. Mevlana” Hayatın içinde oyalanacak o kadar çok şey ve yapmamız gereken o kadar çok iş vardır ki ister istemez kendimizi her gün bunların içinde buluruz.Ayrılma acısına dayanamayacağımızı sandığımız insanın hayali ve düşüncesi gittikçe uzaklaşır. Yaşam realitesinde, insanlar için bu doğal bir haldir; unutmak değildir bu; hayatı, iyi-kötü her yönüyle kabul etmek, ona ayak uydurmak idame ettirmektir. Bir de hercai yaradılışta olanlar vardır. Onlarda salt an’ı yaşarlar. Ölümde bir ayrılıktır. Lakin ölüm yokluk, tükeniş ve bitiş değil, aksine bu dünyada ruhun bedene mahkûm hapis hayatının sona ermesi ve ‘sevgili’ye kavuşmasıdır. Hülasa aşukun maşukuna vuslatıdır. Nitekim Mevlana Divân’ında şöyle der: “Benim ölüm günüm Sevgili’ye kavuşma günümdür (şeb-i arus), eğlence ve mutluluk günümdür. Ayrılık, her ne kadar düşler sükut olsa, ümidin belini kırsa, ıstıraplar, cefalar, isteklerin, emellerin ellerini bağlasa da, Allah sevgisi ile mest olan gönül, ümitsizliğe ve yeise düşmez, Hak’tan ümidini kesmez. İnsanlar, uğrunda çaba gösterdikleri her şeye ulaşırlar. İnsan ilişkisi, arayışın yolu haline getirilir; Yaratıcıya olan sevgi, başta yüz aynasında kendini gördüğün “dost” olmak üzere insan ilişkisinin tamamına yayılır.