Son günlerde etrafımdaki insanların çoğunluğunun mutsuz ve karamsar görüyorum. Sürekli endişe ve karanlık söylemlerle yasladıkları anı hem kendilerine ve hem de başkalarına zehir ediyorlar. Resmen enerji emici gibi davranıp içinde bir parça yaşam umudu olanlara da başka gezegenden gelmiş gibi davranıyorlar.
Sadece insanlar değil, televizyonlar, gazeteler ve diğer iletişim ve haberleşme araçları da sürekli endişe, karamsarlık pompalıyor. Bu mecralarda olumlu, güzel ve iyi bir şey bulmak deveye hendek atlatmaktan zor görünüyor doğal olarak. Varsa yoksa nelerin ve kimlerin hayatı nasıl çekilmez hale getirdiği ile ilgili…
Bir de buna hayatın gerçeği” demiyorlar mı işte bu beni fazlasıyla germeye yetiyor. Efendiler, hayat kendisine göre zor veya kolay değildir. Zor ve kolay göreceli kavramlardır ve durumdan duruma, kişiden kişiye değişebilir. Birisi için hayat bir oyun iken birileri için bir savaş haline dönüşebilir. Kendi beceriksizlerimiz ve yanlışlarımızı için hayatı suçlamaya bırakmak; yaşanabilir bir çevre ve dünya için koşulları kendimizi ortak akıl ve çabamızla var etmemiz gerekir.
İnsan aciz bir varlık değildir ama akıl ve izandan yoksun olduğunda hem tehlikeli olabilir hem de bir canavar kesilebilir. Doğada her şey yerli yerindedir ve kendi akışında ve doğal ritminde devam etmektedir. Düzeni bozan, sistemi zorlayan, olayı ve olguyu kavrayamayan insanın kendisidir…
Umutsuzluk bir düşünce virüsüdür ve çok tehlikelidir. Umutsuzluk virüsü insanı çerezlik duygusuna ve çaresizlik duygusu da kişiyi değersizlik duygusuna ve boyutuna götürür. Umutsuzluğun çaresi ise umut yani gelecekte bir şeylerin daha iyi olacağı ve değişebileceği düşüncesidir. Her şey bir düşünceyle başlar. Kişi veya toplum bu düşüncenin takipçisi olur, onu hayata geçirmek için doğru ve tutarlı çalışmaya devam edersek her şey istediği gibi gerçekleşebilir.
Sadece insanlar değil, televizyonlar, gazeteler ve diğer iletişim ve haberleşme araçları da sürekli endişe, karamsarlık pompalıyor. Bu mecralarda olumlu, güzel ve iyi bir şey bulmak deveye hendek atlatmaktan zor görünüyor doğal olarak. Varsa yoksa nelerin ve kimlerin hayatı nasıl çekilmez hale getirdiği ile ilgili…
Bir de buna hayatın gerçeği” demiyorlar mı işte bu beni fazlasıyla germeye yetiyor. Efendiler, hayat kendisine göre zor veya kolay değildir. Zor ve kolay göreceli kavramlardır ve durumdan duruma, kişiden kişiye değişebilir. Birisi için hayat bir oyun iken birileri için bir savaş haline dönüşebilir. Kendi beceriksizlerimiz ve yanlışlarımızı için hayatı suçlamaya bırakmak; yaşanabilir bir çevre ve dünya için koşulları kendimizi ortak akıl ve çabamızla var etmemiz gerekir.
İnsan aciz bir varlık değildir ama akıl ve izandan yoksun olduğunda hem tehlikeli olabilir hem de bir canavar kesilebilir. Doğada her şey yerli yerindedir ve kendi akışında ve doğal ritminde devam etmektedir. Düzeni bozan, sistemi zorlayan, olayı ve olguyu kavrayamayan insanın kendisidir…
Umutsuzluk bir düşünce virüsüdür ve çok tehlikelidir. Umutsuzluk virüsü insanı çerezlik duygusuna ve çaresizlik duygusu da kişiyi değersizlik duygusuna ve boyutuna götürür. Umutsuzluğun çaresi ise umut yani gelecekte bir şeylerin daha iyi olacağı ve değişebileceği düşüncesidir. Her şey bir düşünceyle başlar. Kişi veya toplum bu düşüncenin takipçisi olur, onu hayata geçirmek için doğru ve tutarlı çalışmaya devam edersek her şey istediği gibi gerçekleşebilir.
