SADAKAT

Sadakat, Allah’a gönülden iman eden insanların en önemli özelliklerindendir. Müminlerin gösterdikleri sadakat, onların niyetlerinin samimi olduğunu ortaya koymaktadır. Çünkü bir insanın iman ettikten sonra, doyumsuz tutkulara sahip nefsinin değil sadece Allah’ın hoşnutluğunu gözetmesi, yaptığı her işte O’nun rızasını kazanmaya çalışması ve dünya hayatında Allah’ın imtihan olarak yarattığı görüntüler karşısında sabır ve tevekkül gösterebilmesi için sadakat duygusuna ihtiyacı vardır. Kuran’da, tüm insan karakterleri çok detaylı olarak tarif edilmiştir. İman edenler ve inkar edenler arasındaki en büyük farklardan biri de sadakat konusundadır. İnkarcılar asla gerçek bir sadakate sahip olamazlar. Onların yaşamdaki tek kıstasları yalnızca kendi çıkarlarıdır ve çıkarları söz konusu olduğunda, en yakın dostlarını bile aldatabilirler. Oysa müminlerin kıstasları kendi çıkarları değil, yalnızca Allah rızasıdır. Tüm tavırlarını Allah’ın istediği şekilde düzenlerler. Bu nedenle de diğer müminlere küçük çıkar hesapları gözeterek arkalarını dönmezler. Karşılaştıkları zorluklar nedeniyle İslam’ın ve müminlerin yararına olan davranıştan vazgeçmeleri söz konusu olmaz. Allah’a, dine ve müminlere büyük bir sadakatle bağlıdırlar. Allah müminlerin sadakatini şöyle tarif eder: Müminlerden öyle erkek -adamlar vardır ki- Allah ile yaptıkları ahide sadakat gösterdiler; böylece onlardan kimi adağını gerçekleştirdi, kimi beklemektedir. Onlar hiçbir değiştirme ile (sözlerini) değiştirmediler. (Ahzab Suresi, 23) Sadakat müminleri birarada tutar, gevşek bir yapının oluşmasına engel olur. Sadakatte gösterilecek ufak bir gevşeklik, kişinin kendisine olan saygısını kaybettirir. Sadakatsizlik yapan bir kişi, ilk önce bunu müminlerden gizli tutmaya çalışır, birbirini izleyen yalanlarla müminleri aldatmak için uğraşmaya başlar. Bu durumu yeni yalanlar takip eder ve kişi müminleri aldatabildiği hissine kapılarak farklı bir yaşam tarzını benimsemeye başlar. Bu, müminlerden kopuk, onlara sevgi duymayan sadece müminlerden yararlanabilmeye dayanan bir yaşam tarzıdır. Ancak zamanla deşifre olur ve yalanlara sığınmaya başlar. Sadakatsizliğine çeşitli teviller getirerek kendini temize çıkarmaya çalışır. Kendini temize çıkarma çabasının sonu ise, müşriklik, münafıklık ve hatta dinsizlerle ittifaka kadar gidebilir. Küçük olduğu düşünülen sadakatsizliklerin nasıl büyüyerek kişiyi müminlikten dinsizliğe sürükleyebileceği çok açıktır. Müminler ise sadakatlerini ölünceye kadar sürdürürler. Çünkü müminlerin itaati ve sadakatleri gerçekte Allah’a karşı olan itaat ve sadakatleridir. Sadakatsizlik yapan kişi bu hareketini, müminlere değil Allah’a karşı yapıyor demektir. Sadakat de, itaat de yalnızca Allah’adır. Kuran’da bu oldukça açık ortaya konmaktadır: Kim Resul’e itaat ederse, gerçekte Allah’a itaat etmiş olur. Kim de yüz çevirirse, Biz seni onların üzerine koruyucu göndermedik. (Nisa Suresi, 80) Sadakat, bir müminin en dikkatli olması gereken konulardan biridir. Kuran’da, mücadeleden kaçmaya kalkışanlardan söz edilirken, onların daha önceden sadakat göstereceklerine dair söz vermiş oldukları söylenmekte ve verilen sözün ağır bir sorumluluk olduğu bildirilmektedir: Oysa andolsun, daha önce “arkalarını dönüp kaçmayacaklarına” dair Allah’a söz vermişlerdi; Allah’a verilen söz (ahid) ise, (ağır bir) sorumluluktur. (Ahzab Suresi, 15) Ayetlerde sözü geçen, Allah’a itaat ve sadakatte kararlılık göstermeyen bu kişiler, ‘kalplerinde hastalık olanlar’ olarak nitelendirilmektedir. Küfre karşı mücadele için Allah’tan bir sure isteyen, indirilince de kabullenemeyenlerin samimiyetsiz ve itaatsiz davranışlarının onların hayrına olmayacağı ayette şu şekilde haber verilmektedir: İman edenler, derler ki: “(Savaş izni için) Bir sûre indirilmeli değil miydi?” Fakat, içinde savaş (kıtal) zikri geçen muhkem bir sure indirildiği zaman, kalplerinde hastalık olanların, üzerine ölüm baygınlığı çökmüş olanların bakışı gibi sana baktıklarını gördün. Oysa onlara evla (olan): İtaat ve maruf (güzel) sözdü. Fakat iş, kesinlik ve kararlılık gerektirdiği zaman, şayet Allah’a sadakat gösterselerdi, şüphesiz onlar için daha hayırlı olurdu. (Muhammed Suresi, 20- 21)