Şimdi o tartışılıyor.
Moskova mutabakatı bir zafer midir, yoksa hezimet mi?
Açıkçası en absürt değerlendirme bu olsa gerekir diye düşünüyorum.
Bu mutabakat ne zafer, ne de hezimettir.
Türkiye’nin meşru müdafaa zemininde elde ettiği bir kazanımdır.
Öncelikle Türkiye’nin hedefleri neydi buna göz atmak gerekir.
Türkiye sınırına dayanmış ve ölümle başbaşa kalmış 4 milyon mülteci göçüne çare aramaktaydı.
Şayet rejim kendi haline bırakılsaydı, Rusya’nın desteğiyle İdlip’i ele geçirecek, daha sonra Afrin ve Cerablus, Aynel Arab’a yönelerek oradaki insanları da Ülkemize doğru süpürecekti.
Zaten 4 milyon mülteciye ev sahipliği yapan Türkiye bu yeni mülteci göçünü kaldırabilecek ne durumda, ne de konumdaydı.
Bu yetmediği gibi Hatay dosyası Sputnik haberinde olduğu gibi yeniden ısıtılacak, oralardan çekilmemizin verdiği bir özgüvenle savaş Hatay topraklarına sıçratılacaktı.
15 Temmuz darbe girişiminde olanlar bunun bir başka habercisiydi. Ellerine silah tutuşturulan bir kısım insanlar katliam yapmak ve Top boğazını tutmakla görevlendirilmiş değiller miydi?
Moskova mutabakatında varılan ateşkes kararı tüm bu planları altüst etmiş bulunuyor.
Yeni şehitler gelmesi önlenmiş, Bahar harekâtında kurtarılan ve işgali durdurulan bölgeler rejimin tasallutundan kurtarılmış, yeni göç dalgaları durdurulmuş, mültecilerin güvenle evlerine dönmeleri mutabakat altına alınmıştır.
Ayrıca diğer harekât bölgeleri için hevesler kursaklarda bırakılmıştır.
İdlip için yeni bir statü konuşmaların içerisine katılmış, Türkiye’nin askeri harekatı ve gözlem noktaları meşruiyet zeminine oturtulmuştur.
Bu mutabakat şehitler verilmeden oluşturulamaz mıydı?
Hayır oluşturulamazdı.
Zira Rusya heyetiyle rejimin saldırıları başladığı andan itibaren diplomatik görüşmeler başlamış, heyetler gidip gelmiş, ancak bir milim yol alınmadığı gibi Türk heyetini sağır duvarlar karşılamıştır.
Yüzlerce sivilin öldüğü, milyonlarca insanın soğuklarda göçe zorlandığı bir ortamda Türkiye’nin yapabileceği zor kullanma dışında hiçbir seçenek kalmamış. 27 Nisan saldırısı ve 33 şehit verilmesiyle bardak taşmış, Bahar Harekatı başlamıştır.
Türk ordusunun tüm dünyanın beklemediği bir savaş tekniğiyle Rejim unsurlarını durdurması ve ciddi kayıplar verdirmesi Moskova mutabakatının yolunu açmıştır.
Sahada karşılığı olmayan tüm müzakereler boş lakırdıdan öteye geçmemektedir.
Bu mutabakatın en önemli sonucu rejimin de saldırılarını durduracağı ateşkes kararının alınmasıdır. Türkiye’nin baştan beri istediği en önemli konu da budur.
Cumhurbaşkanı’nın dediği gibi “Müslümanın, Müslümanı öldürmesinin” önüne geçilmiştir.
Şimdi 7 günlük müzakerelerin sonucu beklenmekte, ateşkes kararının kalıcı olması sağlanmaya çalışılmaktadır.
Belki bu harekât Cenevre görüşmelerinin de önünü açacak, bir siyasi çözüme doğru gidilebilecektir. Suriye’nin bütünlüğü aynı zamanda Türkiye’nin bütünlüğü demektir.
Orada oluşacak istikrar da Türkiye’nin istikrarı olacaktır.
Moskova mutabakatı bir zafer midir, yoksa hezimet mi?
Açıkçası en absürt değerlendirme bu olsa gerekir diye düşünüyorum.
Bu mutabakat ne zafer, ne de hezimettir.
Türkiye’nin meşru müdafaa zemininde elde ettiği bir kazanımdır.
Öncelikle Türkiye’nin hedefleri neydi buna göz atmak gerekir.
Türkiye sınırına dayanmış ve ölümle başbaşa kalmış 4 milyon mülteci göçüne çare aramaktaydı.
Şayet rejim kendi haline bırakılsaydı, Rusya’nın desteğiyle İdlip’i ele geçirecek, daha sonra Afrin ve Cerablus, Aynel Arab’a yönelerek oradaki insanları da Ülkemize doğru süpürecekti.
Zaten 4 milyon mülteciye ev sahipliği yapan Türkiye bu yeni mülteci göçünü kaldırabilecek ne durumda, ne de konumdaydı.
Bu yetmediği gibi Hatay dosyası Sputnik haberinde olduğu gibi yeniden ısıtılacak, oralardan çekilmemizin verdiği bir özgüvenle savaş Hatay topraklarına sıçratılacaktı.
15 Temmuz darbe girişiminde olanlar bunun bir başka habercisiydi. Ellerine silah tutuşturulan bir kısım insanlar katliam yapmak ve Top boğazını tutmakla görevlendirilmiş değiller miydi?
Moskova mutabakatında varılan ateşkes kararı tüm bu planları altüst etmiş bulunuyor.
Yeni şehitler gelmesi önlenmiş, Bahar harekâtında kurtarılan ve işgali durdurulan bölgeler rejimin tasallutundan kurtarılmış, yeni göç dalgaları durdurulmuş, mültecilerin güvenle evlerine dönmeleri mutabakat altına alınmıştır.
Ayrıca diğer harekât bölgeleri için hevesler kursaklarda bırakılmıştır.
İdlip için yeni bir statü konuşmaların içerisine katılmış, Türkiye’nin askeri harekatı ve gözlem noktaları meşruiyet zeminine oturtulmuştur.
Bu mutabakat şehitler verilmeden oluşturulamaz mıydı?
Hayır oluşturulamazdı.
Zira Rusya heyetiyle rejimin saldırıları başladığı andan itibaren diplomatik görüşmeler başlamış, heyetler gidip gelmiş, ancak bir milim yol alınmadığı gibi Türk heyetini sağır duvarlar karşılamıştır.
Yüzlerce sivilin öldüğü, milyonlarca insanın soğuklarda göçe zorlandığı bir ortamda Türkiye’nin yapabileceği zor kullanma dışında hiçbir seçenek kalmamış. 27 Nisan saldırısı ve 33 şehit verilmesiyle bardak taşmış, Bahar Harekatı başlamıştır.
Türk ordusunun tüm dünyanın beklemediği bir savaş tekniğiyle Rejim unsurlarını durdurması ve ciddi kayıplar verdirmesi Moskova mutabakatının yolunu açmıştır.
Sahada karşılığı olmayan tüm müzakereler boş lakırdıdan öteye geçmemektedir.
Bu mutabakatın en önemli sonucu rejimin de saldırılarını durduracağı ateşkes kararının alınmasıdır. Türkiye’nin baştan beri istediği en önemli konu da budur.
Cumhurbaşkanı’nın dediği gibi “Müslümanın, Müslümanı öldürmesinin” önüne geçilmiştir.
Şimdi 7 günlük müzakerelerin sonucu beklenmekte, ateşkes kararının kalıcı olması sağlanmaya çalışılmaktadır.
Belki bu harekât Cenevre görüşmelerinin de önünü açacak, bir siyasi çözüme doğru gidilebilecektir. Suriye’nin bütünlüğü aynı zamanda Türkiye’nin bütünlüğü demektir.
Orada oluşacak istikrar da Türkiye’nin istikrarı olacaktır.
