Hikayeyi hepiniz bilirsiniz.
Oğul heyecanla babasına koşar. “Baba müjde, deve satıcıları şehre geldi develer çok ucuzlamış. Tanesi 1 altına düşmüş. Hemen ihtiyacımız olan develeri alalım” der. Baba “Dur bakalım oğul, şimdi zamanı değildir” diye durdurur. Zaman geçer yine günlerden bir gün oğul babaya koşar. “Baba deve satıcıları yine şehre geldiler ancak develer çok pahalı, herbiri 100 altın” der. Baba “hemen oğul git 10 deve satın al” deyince oğulun yüzünde beliren şaşkınlığa cevap verir. “Bir altın olduğu zaman paramız yoktu bu nedenle bizim için çok pahalıydı, halbuki şimdi paramız var bizim için ucuzlamış oldu.”
Sözü tarihi Kültür Merkezinin kamulaştırılmasına getirmek istiyorum.
Hatay’a ilk meclis binası görevi yapmış böyle tarihi bir binanın belki de çok öncesinden kamulaştırılıp halkın hizmetine tarihi görüntüsüyle sunulması gerekiyordu. Öncelikle bunu Hatay’a kazandıran başta milletvekili Hüseyin Yayman’ı ve Hatay Valisini tebrik ediyorum.
Ben olayın çok pahalı veya çok ucuz kısmında değilim. Zira oranın değerini ancak uzmanları bilir ve sanıyorum o uzmanlar satınalama işleminde devreye girmişlerdir.
Ancak Hatay’ın sorunları içerisinde bu olayın önceliği tartışılabilir. Zira şu ekonomik şartlar içerisinde devletin kesesinden çıkacak 30 milyon TL ile (hatta tadilat projeleri ile 50 milyonu bulacağı söyleniyor) hangi acil ihtiyaç projelerinin devreye girebileceğini konuşabıliriz.
Örneğin bir türlü tamamlanamayan Tarım İl Müdürlüğü binası, yarım kalmış tamamlanmayı bekleyen hastaneler,gelir getirecek ve üretime katkıda bulunacak baraj ve sulama projeleri, halen kazma vurulmayı bekleyen ve Hatay’ı havaya uçuracak Hassa Tüneli ilk aklıma gelenler.
Peki, bunlar bekliyor diye böylesine önemli ve yıllardır Hatay’ın yüreğinde kanayan yara olmaktan çıkamayan tarihi bina kaderine mi terkedilmeliydi?
Elbette ki hayır. Bunu demek istemiyorum.
Ancak bu binanın gelin hep beraber yakın tarihine bir bakalım.
Bu bina bizim çocukluğumuzun sinema binası işlevini görüyordu. Aşağıları ise yine şimdi olduğu gibi köftecilere verilmiş, köfteciler tarafından işletiliyordu. Zaman içerisinde sinema salonları eski işlevlerini kaybedip televizyonun hayatımıza girmesiyle nekahat dönemine girince koca tarihi meclis binası porno film merkezine dönüşüverdi.
İnsanımız gelen misafirlerine oranın Hatay’ın ilk meclis binası olduğunu bile söyleyemez hale gelmiş, önünden geçerken utanır olmuştu. Porno sinema afişleri binanın her tarafını kuşatıyordu.
Yıllarca oranın kamulaştırılması gerektiğini tartışıp durduk. O zamanlar Özel İdare birara el atacak oldu ancak istenilen rakamlara bütçesinin yetmesi imkansızdı ve teşebbüs aşamasında kaldı.
Tabi bu arada sahipleri olan Adalı ailesi sanki Hatay’da yaşamıyor, bu coğrafyanın insanı değilmiş gibi hiç taşın altına birazda bizler elimizi koyalım, böyle bir binanın elimizde oluş avantajından Hatay halkı adına fedakarlıkta bulunalım demediler. Halen de dediklerini zannetmiyorum.
Tüm bu tartışmaların yaşandığı, insanların porno afişlerin yanından utanarak geçtiği bir zamanda Hataylı genç bir işadamı Mehmet Güney çıktı ve herşeye rağmen astronomik bir fiyat vererek orayı kiraladı. Bir o kadar da içerisine masraf dökerek bize otantik binayı bozmadan ismine layık bir Kültür Merkezi hediye etti.
Hepimiz en azından o utanılacak konumdan çıkıp Meclis Kültür Merkezi binasına dönüşmesinden mutluluk duyduk. En azından bize tarihini anımsatıyordu. Her türlü kültürel etkinlik o otantik ortamda icra edilirken insanlar tarihini de bir kez daha hatırlıyordu.
Tartışmalar kesilmiş, insanımız artık binayı gündem etmekten çıkmıştı. Ta ki Fox Tv’nin ve Sözcü gazetesinin haberlerine konu oluncaya kadar.
Dış mekanındaki, tarihi özelliğine zarar vermeden yapılan ve yine Antakya’mızın kendine özgü tatlısını gelen misafirlere ve yerli halkımıza sunan müştemilat kısmındaki Künefe satışını konu ediyor,
yıllarca porno film oynatan sinema salonlarına ses vermeyenler sanki Meclis binası içiymiş gibi orayı göstererek “Tarihi Meclis Binası Künefeci oldu” haberleriyle çıkıyordu.
Herkesin bildiği Meclis Kültür Merkezi hiç yokmuş, binanın tamamında künefecilik yapılıyormuş algısı uyandırarak kamuoyu baskısını yenıden oluşturmaya çalışıyorlardı.
Bunun sonucunda yeniden harekete geçiliyor ve fiyatta anlaşılarak satınalma işlemi gerçekleşiyordu.
Sonuçta yine hayırlı bir sonuç olması açısından sevindirici. Ancak keşke bu işlem hükümetimizin büyük projelerde yaptığı gibi devletin kesesinden para koymadan yap-işlet-devret mantığıyla yapılabilseydi.
Başta işleticisi işadamımız olmak üzere bütün işadamlarımıza “buyrun bu modelle almak isteyen varsa gelsin” denilebilseydi.
Devlet ise oraya harcayacağı 50 milyonu Hatay’ın diğer sorunlarına ayırabilseydi.
Zannediyorum bunun için halen çok geç değildir. 28.06.2019
Oğul heyecanla babasına koşar. “Baba müjde, deve satıcıları şehre geldi develer çok ucuzlamış. Tanesi 1 altına düşmüş. Hemen ihtiyacımız olan develeri alalım” der. Baba “Dur bakalım oğul, şimdi zamanı değildir” diye durdurur. Zaman geçer yine günlerden bir gün oğul babaya koşar. “Baba deve satıcıları yine şehre geldiler ancak develer çok pahalı, herbiri 100 altın” der. Baba “hemen oğul git 10 deve satın al” deyince oğulun yüzünde beliren şaşkınlığa cevap verir. “Bir altın olduğu zaman paramız yoktu bu nedenle bizim için çok pahalıydı, halbuki şimdi paramız var bizim için ucuzlamış oldu.”
Sözü tarihi Kültür Merkezinin kamulaştırılmasına getirmek istiyorum.
Hatay’a ilk meclis binası görevi yapmış böyle tarihi bir binanın belki de çok öncesinden kamulaştırılıp halkın hizmetine tarihi görüntüsüyle sunulması gerekiyordu. Öncelikle bunu Hatay’a kazandıran başta milletvekili Hüseyin Yayman’ı ve Hatay Valisini tebrik ediyorum.
Ben olayın çok pahalı veya çok ucuz kısmında değilim. Zira oranın değerini ancak uzmanları bilir ve sanıyorum o uzmanlar satınalama işleminde devreye girmişlerdir.
Ancak Hatay’ın sorunları içerisinde bu olayın önceliği tartışılabilir. Zira şu ekonomik şartlar içerisinde devletin kesesinden çıkacak 30 milyon TL ile (hatta tadilat projeleri ile 50 milyonu bulacağı söyleniyor) hangi acil ihtiyaç projelerinin devreye girebileceğini konuşabıliriz.
Örneğin bir türlü tamamlanamayan Tarım İl Müdürlüğü binası, yarım kalmış tamamlanmayı bekleyen hastaneler,gelir getirecek ve üretime katkıda bulunacak baraj ve sulama projeleri, halen kazma vurulmayı bekleyen ve Hatay’ı havaya uçuracak Hassa Tüneli ilk aklıma gelenler.
Peki, bunlar bekliyor diye böylesine önemli ve yıllardır Hatay’ın yüreğinde kanayan yara olmaktan çıkamayan tarihi bina kaderine mi terkedilmeliydi?
Elbette ki hayır. Bunu demek istemiyorum.
Ancak bu binanın gelin hep beraber yakın tarihine bir bakalım.
Bu bina bizim çocukluğumuzun sinema binası işlevini görüyordu. Aşağıları ise yine şimdi olduğu gibi köftecilere verilmiş, köfteciler tarafından işletiliyordu. Zaman içerisinde sinema salonları eski işlevlerini kaybedip televizyonun hayatımıza girmesiyle nekahat dönemine girince koca tarihi meclis binası porno film merkezine dönüşüverdi.
İnsanımız gelen misafirlerine oranın Hatay’ın ilk meclis binası olduğunu bile söyleyemez hale gelmiş, önünden geçerken utanır olmuştu. Porno sinema afişleri binanın her tarafını kuşatıyordu.
Yıllarca oranın kamulaştırılması gerektiğini tartışıp durduk. O zamanlar Özel İdare birara el atacak oldu ancak istenilen rakamlara bütçesinin yetmesi imkansızdı ve teşebbüs aşamasında kaldı.
Tabi bu arada sahipleri olan Adalı ailesi sanki Hatay’da yaşamıyor, bu coğrafyanın insanı değilmiş gibi hiç taşın altına birazda bizler elimizi koyalım, böyle bir binanın elimizde oluş avantajından Hatay halkı adına fedakarlıkta bulunalım demediler. Halen de dediklerini zannetmiyorum.
Tüm bu tartışmaların yaşandığı, insanların porno afişlerin yanından utanarak geçtiği bir zamanda Hataylı genç bir işadamı Mehmet Güney çıktı ve herşeye rağmen astronomik bir fiyat vererek orayı kiraladı. Bir o kadar da içerisine masraf dökerek bize otantik binayı bozmadan ismine layık bir Kültür Merkezi hediye etti.
Hepimiz en azından o utanılacak konumdan çıkıp Meclis Kültür Merkezi binasına dönüşmesinden mutluluk duyduk. En azından bize tarihini anımsatıyordu. Her türlü kültürel etkinlik o otantik ortamda icra edilirken insanlar tarihini de bir kez daha hatırlıyordu.
Tartışmalar kesilmiş, insanımız artık binayı gündem etmekten çıkmıştı. Ta ki Fox Tv’nin ve Sözcü gazetesinin haberlerine konu oluncaya kadar.
Dış mekanındaki, tarihi özelliğine zarar vermeden yapılan ve yine Antakya’mızın kendine özgü tatlısını gelen misafirlere ve yerli halkımıza sunan müştemilat kısmındaki Künefe satışını konu ediyor,
yıllarca porno film oynatan sinema salonlarına ses vermeyenler sanki Meclis binası içiymiş gibi orayı göstererek “Tarihi Meclis Binası Künefeci oldu” haberleriyle çıkıyordu.
Herkesin bildiği Meclis Kültür Merkezi hiç yokmuş, binanın tamamında künefecilik yapılıyormuş algısı uyandırarak kamuoyu baskısını yenıden oluşturmaya çalışıyorlardı.
Bunun sonucunda yeniden harekete geçiliyor ve fiyatta anlaşılarak satınalma işlemi gerçekleşiyordu.
Sonuçta yine hayırlı bir sonuç olması açısından sevindirici. Ancak keşke bu işlem hükümetimizin büyük projelerde yaptığı gibi devletin kesesinden para koymadan yap-işlet-devret mantığıyla yapılabilseydi.
Başta işleticisi işadamımız olmak üzere bütün işadamlarımıza “buyrun bu modelle almak isteyen varsa gelsin” denilebilseydi.
Devlet ise oraya harcayacağı 50 milyonu Hatay’ın diğer sorunlarına ayırabilseydi.
Zannediyorum bunun için halen çok geç değildir. 28.06.2019
