Her gece yarının güzel olacağı umuduyla yatıyoruz, sabah uyandığımızda kaldığımız yerden devam ediyoruz…
Planlar planlar ve planlar… Kaçıncı umut, kaçıncı bekleyiş ya da kaçıncı hayal kırıklığı bilinmez… Hangimiz sabah kalktığımızda şöyle bir derin nefes alıp gülümser, önce kendimize bir günaydın deriz? Başarı ve güzellik dileyerek güne başlarız? Yatağımızda da birkaç dakika kalıp sabah uyanmanın tadına ve şükranımızı sunarız?
Hangimiz rahat rahat hazırlanırız güne? Mutfaktan gelen mis gibi ıhlamur çayı, köyden gelen peynirimiz sofrada, zeytinyağındaki kekik, kızartılmış ekmeğin kokusu bizi sarmasına izin veririz. Hangimiz kahvaltı yapmanın tadına varırız? Ben dediğinizi duyar gibiyim, kendimizi kandırıyoruz değil mi? Yaşanması gerektiği gibi yaşamaktan bahsediyorum ama ben, geçiştirmekten değil üzgünüm…
Hep bir koşuşturma, neden bu kovalamaca, nereye yetişiyoruz biz? Kim veya kimler bizi bu hale getirdi? Biz neden android olduk? Annelerimize bile “Anne müsait değilim seni sonra arayacağım.” der olduk biz. Biz ne ara bu kadar duygusuz kaldık? Soruyorum ve nedenini araştırmaktan yorulmuyorum…
Biz paranın esiri olduk, biz azla yetinemez olduk, biz bu modernleşme adındaki yalnız çağı çok sevdik farkında mısınız?
Planlar planlar ve planlar… Kaçıncı umut, kaçıncı bekleyiş ya da kaçıncı hayal kırıklığı bilinmez… Hangimiz sabah kalktığımızda şöyle bir derin nefes alıp gülümser, önce kendimize bir günaydın deriz? Başarı ve güzellik dileyerek güne başlarız? Yatağımızda da birkaç dakika kalıp sabah uyanmanın tadına ve şükranımızı sunarız?
Hangimiz rahat rahat hazırlanırız güne? Mutfaktan gelen mis gibi ıhlamur çayı, köyden gelen peynirimiz sofrada, zeytinyağındaki kekik, kızartılmış ekmeğin kokusu bizi sarmasına izin veririz. Hangimiz kahvaltı yapmanın tadına varırız? Ben dediğinizi duyar gibiyim, kendimizi kandırıyoruz değil mi? Yaşanması gerektiği gibi yaşamaktan bahsediyorum ama ben, geçiştirmekten değil üzgünüm…
Hep bir koşuşturma, neden bu kovalamaca, nereye yetişiyoruz biz? Kim veya kimler bizi bu hale getirdi? Biz neden android olduk? Annelerimize bile “Anne müsait değilim seni sonra arayacağım.” der olduk biz. Biz ne ara bu kadar duygusuz kaldık? Soruyorum ve nedenini araştırmaktan yorulmuyorum…
Biz paranın esiri olduk, biz azla yetinemez olduk, biz bu modernleşme adındaki yalnız çağı çok sevdik farkında mısınız?
