İyi Niyet

İyi niyet kısaca; “Herhangi bir kimse veya konuda hiçbir kötü düşünce beslememe, hüsnüniyet” diye tanımlanır. Peki, nedir iyi niyet? Psikolojik olarak bir olgudur, ahlaki olarak bir erdemdir. Olgu olarak, edimlerin ve sözlerin içsel yaşama ya da içsel yaşamın kendine uygunluğudur. Erdem olarak, hakikat sevgisi, saygısıdır. İyi niyetli olmak, her zaman hakikati söylemek değildir, çünkü insan yanılabilir, ama en azından inanılan şey hakkındaki hakikati söylemektir. Samimi olmak, başkasına yalan söylememektir; iyi niyetli olmak, ne başkasına ne de kendine yalan söylemektir. Bir insanın iyi olmasını sağlayan daha elverişli yaşamsal gerçeklerin ne yetkinlik ne de karakter olduğunu, aksine bunun yalnızca irade olduğunu düşünülür. İnsandaki tek iyi, onun iyi niyetidir. İnsanlar birbirleriyle iyi geçinmek istiyorsa o zaman bu iyi niyet’i izlemelidirler; hem de sanki bir dürtü değil, aksine değiştirilemez bir yasaymış gibi. İyi niyet insanlara karşı fazla beslendiğinde maalesef art niyetli insan olamamış insanlarca sömürülmeye de müsait bir duygudur. Bu, insanlara bu tip yaklaşımın devamını etkilemez ancak kişiye ve duruma göre geri adım atmayı da gerektirebilir. Suiistimal edilme potansiyelini her daim içinde barındıran niyettir ve özellikle günümüzde herkesin hak etmediği veya anlayamadığı bir yaklaşım biçimidir. Bir şahıs kendinden sürekli sitayişle bahsediyorsa onunla mesafeyi korumakta fayda vardır. Örneğin kendini anlatırken: “En kötü özelliğim çok iyi niyetli olmak” minvalinde söylenen sözler genelde yaptıkları ve söyledikleri uyumsuz insanlara aittir. Söyleyen kişinin feleğin çemberinden geçmiş, güzel kavramların içini boşaltan bir dejenere alt insan olma şansı yüksektir.