Dünyanın en fedakâr insanları babalardır.
En son duysalar da…
Sevgilerini sulandırmasalar da…
Gönlünden geçen sevgi coskusunu...
Volkan gibi patlatmayıp,
Nisan yagmuru gibi aheste aheste yagdırsa da
Babalar sevgi ve sefkat kaynagıdır.
Dünyada suların membagı kurusa da
Babalardaki evlat sevgisi azalmaz.
Evladın yası ne olursa olsun.
Babanın gözünde evlat çocuktur.
Kol kanat germek ister.
Yemez yedirir, giymez giydirir.
Her seyi paylasmaktan haz aldıgı
Vermekten mutlu, istemekten huzursuz oldugu
Evlattır…
Evlat, babayı ancak baba olunca anlar.
Babanın her söyledigi ok gibi batar.
Çünkü baba yalan söylemez.
Görür evladın üç adım ilerisindeki çukurları,
Hisseder kötü niyetlilerin pis emellerini,
Kalbi evladı için çarpar.
Kalbinden ve ruhundan konusur.
Evladına gelecek her belanın koruyucu melegi
olmayı arzular.
